De baard

Jamie. Mijn zogenaamde baard; een nep-vriendje dat mijn lesbische status moest verbloemen. Hij had geen idee. Ik stelde hem voor aan mijn familie tijdens Kerstmis. Een meisje meenemen kon niet, vonden mijn ouders. Een aantal weken eerder waren Jamie en ik elkaar tegen gekomen in een restaurant. Hij was leuk om te zien. Bruine krullen, donkere ogen en nonchalant gekleed. Na onze eerste ontmoeting gingen we een keer naar de film. We konden het goed met elkaar vinden. Jamie stemde ermee in om mee te gaan naar mijn familie. De hele dag voelde ik me een verrader. Ik keek naar mijn nichtje en haar vriend, de verliefdheid straalde er vanaf. Maar als liefde zichtbaar is, moest het gebrek daaraan tussen Jamie en mij dat ook zijn. En ik vroeg me af; Kun je het eigenlijk wel verbergen?

Soms zie ik een knap meisje en wend ik mijn blik bewust af omdat ik bang ben dat het aan me te zien is. En natuurlijk weet ik dat dat idioot is. Misschien kijk ik wel naar haar mooie jas en vraag me af waar ze die gekocht heeft. Er zijn honderd redenen voor mij om naar haar te kijken. Toch ben ik altijd bang dat mensen kunnen zien dat ik lesbisch ben. En dat ze me dan vreemd vinden, of vies. 

De meeste mensen denken bij een lesbienne aan een getuinbroekte dame met een bril en een gemakskapsel. En ik betrap mezelf erop dat ik me sinds ik uit de kast ben juist vrouwelijker ben gaan kleden. Misschien wil ik daarmee de wereld overtuigen dat ik niet die typische lesbienne ben, misschien wil dat ik aan mezelf bewijzen dat ik nog steeds mezelf ben. 

De kast

Daar staan we dan, mijn vriendin Kim en ik, voor de deur van haar ouderlijk huis. Ik bel aan. Mijn handen trillen en mijn maag zit in de knoop. Ik probeer mezelf gerust te stellen; haar moeder weet het al jaren, het is geen verrassing dat ze met een meisje thuiskomt in plaats van met een jongen. Het lukt me niet om te kalmeren, hulpeloos kijk ik Kim aan. Ze strijkt mijn haar achter mijn oor en kust me op mijn wang. 'Joh, maak je niet dik. Het komt allemaal goed.' Dan verschijnt er een schaduw voor het matglas, de deur gaat open en daar staat een mollige vrouw met grijs haar en de donkere ogen die ik zo goed ken. 'Dag schat! Oh, en jij moet Iris zijn, aangenaam kennis te maken!' roept Kims moeder. Ze zwaait de deur open en Kim gebaart dat ik voor moet gaan. Als een gevangene die haar laatste meters aflegt voor de elektrische stoel strompel ik naar binnen. Even later zitten we op de bank. Er valt een ongemakkelijke stilte en Kims moeder besluit het ijs te breken met een vraag die niemand graag beantwoord; 'Dus, hoe ben jij eigenlijk uit de kast gekomen?'

Veel mensen staan er niet bij stil, maar uit de kast komen is een van de meest onmenselijke dingen die er bestaan. Want waarom moet ik voor mijn familie/vrienden gaan staan en een aankondiging doen alsof ik een vreselijke ziekte heb? Ik ben verliefd, dat is toch gewoon leuk voor me? En wat maakt het voor hen eigenlijk uit of degene van wie ik houdt een jongen of een meisje is? Bovendien ervaren sommige mensen het uit de kast komen als een opening van het familiedebat waarin elke ongepaste vraag (lees: een vraag die je zelfs aan je beste vriendin niet zonder het schaamrood op je wangen zou kunnen beantwoorden) gesteld mag worden. Over dat soort vragen (en homoseksualiteit in het algemeen) gaat deze blog.

Een antwoord op de eerste vraag?
Ik ben niet uit de kast gekomen, Kim dus wel, jaren geleden. Maar ik vertik het. Mijn filosofie is heel simpel; als ik heel gewichtig en moeilijk doe over mijn seksuele voorkeur, neemt mijn publiek er een gewichtige, moeilijke houding over aan. De mogelijkheden:

Mogelijkheid A (van Aanstellerig en Angstaanjagend)
'Lieve familie, ik heb jullie iets belangrijks te vertellen.' Mijn familie kijkt op met op het gezicht een mengeling van opwinding en bezorgdheid. Ik zucht. Plechtige grafstem: 'Ik ben lesbisch...' *familie kijkt me verschikt aan, het wit rondom hun ogen is duidelijk waarneembaar.

Mogelijkheid B (van Bedaard en Bezonnen)
'Hoi! Dit is mijn vriendin, ze heet Kim. Zijn er nog nootjes?' *familie gaat onverstoord verder met het bouwen van miniatuur Louvre bestaande uit 3000 puzzle stukjes.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoi! Mijn naam is Iris Kasteleijns, ik ben student en hoopvol schrijver. Ik ben lesbisch, zijn er nog nootjes?